Οι Ελληνες SEALs, τα δέκα και πλέον «βατράχια» με το αποφασιστικό βλέμμα, πέρασαν δια πυρός και σιδήρου από το πιο σκληροτράχηλο σχολείο των Navy SEALs, των ειδικών δυνάμεων του Αμερικανικού Ναυτικού στο Κορονάντο της Καλιφόρνιας. Σήμερα είναι οι βασικοί εκπαιδευτές της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών στον Σκαραμαγκά. Ξεχωρίζουν από το διακριτικό που έχουν καρφιτσωμένο στο στέρνο τους, τον θαλασσαετό που κρατά μια άγκυρα, ένα πιστόλι και μια τρίαινα. Δείγμα ότι ανήκουν στο κλειστό κλαμπ των SEALs.

Στη Μονάδα Υποβρύχιων Καταστροφών στον Σκαραμαγκά, εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι τρέχουν υπό βροχή και κυλιούνται στη λάσπη, ακολουθώντας καθημερινά ένα εξαιρετικά επίπονο πρόγραμμα εκπαίδευσης

Ανάμεσα στους συμμαθητές τους και οι Αμερικανοί κομάντος που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση «Τζερόνιμο» εκτέλεσης του Μπιν Λάντεν. Τους αναζητήσαμε στη «φωλιά» τους, στη ΜΥΚ, όπου εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι έτρεχαν υπό βροχή και κυλιόνταν στη λάσπη.

Οι εκπαιδευτές που ανήκουν στο κλειστό κλαμπ των SEALs ξεχωρίζουν από το διακριτικό που απεικονίζει έναν θαλασσαετό να κρατά μια άγκυρα, ένα πιστόλι και μια τρίαινα.

Αναμνήσεις

Αυτές τις μέρες το μυαλό τους είναι καρφωμένο στους παλιούς συμμαθητές τους που επιλέχτηκαν για την εξόντωση του Μπιν Λάντεν. Οι αναμνήσεις από το Κορονάντο επιστρέφουν. Ποιος απ' αυτούς μπορεί να ξεχάσει τη διαβολοβδομάδα; Οχι ότι και οι υπόλοιπες δεν είναι... διαβολεμένες. Ενα άλλο επίλεκτο μέλος της ελληνικής «κοινότητας» των SEALs, ο Δ.Κ., θυμάται το κολύμπι με τους καρχαρίες: «Ημασταν στην τελευταία φάση της εκπαιδεύσεως στο Σαν Κλεμέντε, ένα νησί-βάση περίπου 70 ν.μ. μέσα στον Ειρηνικό και ετοιμαζόμασταν για το κολύμπι των 5,5 μιλίων, όταν είδα έναν από τους εκπαιδευτές να κρατά έναν κουβά γεμάτο με ωμό κρέας και αίμα, και να μας κοιτά γελώντας πονηρά! Εκείνη τη στιγμή απόρησα, δεν φανταζόμουν τι το ήθελε.

Οταν όμως κολυμπούσα μεσοπέλαγα παρατήρησα τον ίδιο εκπαιδευτή που επέβαινε στη λέμβο ασφαλείας να ρίχνει το κρέας στη θάλασσα, σε απόσταση περίπου 100 μ. πίσω από τους κολυμβητές. Εκεί που κολυμπούσαμε ήταν περιοχή αναπαραγωγής λευκών καρχαριών. Το κρέας αυτό αποτελούσε απλά δόλωμα για τους καρχαρίες ώστε να μας προσπεράσουν και να κατευθυνθούν σ' αυτό!».

Οι καρχαρίες αποδείχτηκαν πιο ανώδυνοι από το καψώνι που περιγράφει ο Κ.Φ.: «Κατά τη διάρκεια μιας νυκτερινής άσκησης, έκανα το λάθος να απομακρυνθώ λίγα μέτρα από το ζευγάρι μου προκειμένου να έχω καλύτερη ορατότητα του στόχου. Ο εκπαιδευτής που ακολουθούσε την ομάδα μου το παρατήρησε και μου υπέδειξε το λάθος... Μόλις ολοκληρώθηκε η άσκηση μου φόρτωσε τον `Freddy', ένα ομοίωμα ανθρώπου βάρους 90 κιλών, τον οποίο μετέφερα στην πλάτη παντού για τρεις ημέρες. Μετά από αυτό δεν ξανααπομακρύνθηκα ποτέ από το ζευγάρι μου!».

Διαβολοβδομάδα

Η συγκεκριμένη περίοδος για τους βατραχανθρώπους και ειδικότερα για τους SEALs ξεπερνάει κάθε όριο φαντασίας.

«Ζεσταινόμασταν με τα ούρα μας» αποκαλύπτει ο Σ.Κ. «Στη διαβολοβδομάδα, ήμασταν συνεχώς βρεγμένοι. Το κρύο είχε ποτίσει τα κόκαλά μας και βρισκόμασταν συνεχώς στα πρόθυρα της υποθερμίας».

«Μη έχοντας άλλη λύση για να ζεσταθούμε έστω και στο ελάχιστο, όποιος και όποτε ήθελε να ουρήσει, σηκωνόταν όρθιος στο κέντρο της βάρκας και ουρούσε κυριολεκτικά επάνω στους υπολοίπους! Οσο αηδιαστικό κι αν ακούγεται, εκείνη τη στιγμή φαίνεται απολύτως φυσιολογικό».

Καψώνι και... Αγιος ο Θεός

Εκπαίδευση με... πολύ κουπί

Καψώνι και πολύ... κουπί φέρνει στη μνήμη του ο M.Δ.: «Το τελευταίο βράδυ της "διαβολοβδομάδας", μετά από τέσσερα μερόνυχτα χωρίς ύπνο και με συνεχή πίεση, εκτελούσαμε την επονομαζόμενη «μεγάλη κωπηλασία» αποστάσεως περίπου 13 ν.μ., κατά την οποία -λόγω της αϋπνίας και της κοπώσεως- είχαμε όλοι παραισθήσεις. Κάποια στιγμή, είχα αναλάβει εγώ την πλοήγηση ενώ οι άλλοι κωπηλατούσαν μισοκοιμισμένοι.

Κοίταζα τους συμμαθητές μου που ήταν σε οικτρή κατάσταση και αναλογιζόμουν γεμάτος υπερηφάνεια ότι ήμουν καλύτερός τους αφού ήμουν ξύπνιος ενώ αυτοί κατέρρεαν... Τη στιγμή εκείνη διαπίστωσα ότι η βάρκα μου είχε `καθίσει' σε έναν βράχο, τα κουπιά γύριζαν στον αέρα, κι εγώ αντί για πηδάλιο (όπως νόμιζα) κρατούσα το παγούρι μου! Ολοι μας όμως νομίζαμε ότι πηγαίναμε καλά».

Τη δική του περιπέτεια θυμάται ο Σ.Κ.: «Ο καιρός ήταν άσχημος και είχε πολύ ψηλό κύμα. Προσπαθούσαμε λοιπόν να κάνουμε την προβλεπόμενη έξοδο στην ακτή χωρίς να μας αναποδογυρίσει το κύμα. Ηταν όμως τόσο μεγάλο και ισχυρό, που εκτόξευε κυριολεκτικά τις βάρκες στην ακτή μαζί με τα πληρώματα! Ενας συμμαθητής μου τραυματίστηκε σοβαρά στη σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα να περάσει τους επόμενους έξι μήνες στο νοσοκομείο... και ποιος ξέρει πόσο ακόμα παραπάνω».

Οι SEALs έχουν μάθει να μην κάνουν τους έξυπνους. Ο Δ.Μ. θυμάται ότι «ένας από τους συμμαθητές μου, ο υπαρχηγός του Σχολείου, ήταν πολύ δυνατός, από τους πρώτους στις επιδόσεις.

Ετσι, επέπληττε συνεχώς τους πιο αδύναμους για τη μειωμένη (ως προς αυτόν) απόδοσή τους και τους προέτρεπε να εγκαταλείψουν ώστε να μην επιβαρύνονται οι «καλοί» (εννοώντας τον εαυτό του) εξαιτίας τους. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν να κτυπά την καμπάνα (δηλαδή να εγκαταλείπει οικειοθελώς την εκπαίδευση), μόλις μισή ώρα μετά την έναρξη της διαβολοβδομάδας! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τη λαϊκή παροιμία "Νύκτα έφυγε"»...

«Κολυμπήσαμε τρία μίλια και μετά συρθήκαμε για μία ώρα στον βούρκο»

Η πάλη μέσα στη λάσπη έχει μείνει αξέχαστη στον Κ.Φ.: «Ενα βράδυ επιβιβαστήκαμε σε τρία ταχύπλοα για να εκτελέσουμε μια άσκηση «αναγνωρίσεως ακτής». Πέσαμε στο νερό σε απόσταση περίπου 3 ν.μ. από την ακτή και αφού κολυμπήσαμε για δύο ώρες στον ωκεανό, παγωμένοι και κουρασμένοι, προσπαθήσαμε να βγούμε έρποντας στην ακτή. Εκεί όμως διαπιστώσαμε ότι η «ακτή» που είχε επιλεγεί δεν ήταν παραλία αλλά ένας βούρκος. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη, η λάσπη έφθανε μέχρι το γόνατο - κάποιες φορές μέχρι και το στήθος! Μετά από μία περίπου ώρα «πάλης» στον βούρκο για να διανύσουμε μόλις μερικά μέτρα, όλο το σώμα ήταν καλυμμένο με λάσπη και το μόνο που μπορούσε κανείς να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι, ήταν το ασπράδι των ματιών των μαθητών που κινούνταν πέρα-δώθε! Μόνο σε κινούμενα σχέδια έβλεπες τέτοιο θέαμα».

Ο άτυχος

Οι SEALs θυμούνται την ατυχία που είχε ένας δικός μας ο Χ.Σ. που έφυγε... νωρίς από την Καλιφόρνια. Ο Eλληνας σημαιοφόρος, μη αντέχοντας την αδυναμία του Αμερικανού να βγάλει τη βάρκα στο βράχο την κατάλληλη χρονική στιγμή, ζήτησε και πήρε τη διακυβέρνηση της λέμβου. Επεσε πρώτος στο νερό, φέρνοντας το σώμα του ανάμεσα στον βράχο και στη λέμβο. Το πλήρωμα όμως καθυστέρησε να ανεβάσει τη λέμβο στον βράχο, με αποτέλεσμα το επόμενο κύμα να την κοπανήσει πάνω του συμπαρασύροντας τον Χ.Σ., ο οποίος αποκόμισε ένα συντριπτικό κάταγμα κνήμης περόνης, το οποίο έδωσε άδοξο τέλος στο όνειρό του...

ΔΗΜΟΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ

Πηγή