Report of the Task Force on a Unified Security Budget for the United States

Two of 2011’s most extraordinary developments point in a single direction.

First, the death of Osama bin Laden was accomplished by means that resembled a police action. A painstaking investigation preceded the operation by a group of special forces roughly the size of a SWAT team. Then came the extensive diplomatic work to improve the critical, complex, and challenging relationship between the United States and Pakistan. The 150,000 U.S. troops amassed in neighboring countries at the time had remarkably little to do with it. The decade of war the United States launched in response to the 9/11 attacks, at the cost of a trillion-plus dollars and many thousands of lives, has failed to accomplish a goal that was finally achieved at a tiny fraction of these costs, through a coordinated action of investigative work, diplomacy, and minimal military force.

And second, the various ongoing, transformational struggles known as the Arab Spring point to the possibilities of peaceful change in which the United States has sought to play a supporting role and to deemphasize the role of its military forces.

Since 2004, the Unified Security Task Force has made the case for a rebalancing of United States security resources among the accounts funding offense (military forces), defense (homeland security), and prevention (non-military international engagement). The goal is to strengthen our capacity to prevent and resolve conflict by non-military means, and to constrain terrorist threats not by waging a “war on terror” but by finding and isolating terrorists and bringing them to justice, protecting ourselves from future attacks, and strengthening the capacity of the United States and other nations to resist terrorism.

Our top military and civilian national security leaders have all expressed support for repairing the extreme imbalance in our security spending to strengthen our non-military security tools. Their actions to get it done, however, have mostly lagged behind these fine words.

The historic changes of 2011 have provided fresh evidence of why this repair is needed.

But achieving it will not be easy.

The single-minded focus of national debate on deficit reduction during the past year has held the most promise of ending the unbroken string of expanded military accounts that has dominated U.S. discretionary spending in this century.1 Calls for deficit reduction plans that put “everything on the table — including defense” have crossed an otherwise gaping political divide.

The Unified Security Budget project has contributed to this debate by outlining a set of cuts in unneeded military programs that formed the core of a proposal by the Sustainable Defense Task Force for $1 trillion in cuts over 10 years.2 A majority, though not a supermajority, of the members of the President’s Commission on Fiscal Responsibility and Reform adopted the annualized figure of $100 billion, and many of the recommendations from this proposal.

Unfortunately, this administration did not follow its own commission's recommendations. Its flurry of claims this year about past and future military savings, closely inspected, leave us with plans for a military budget that continues to more than keep pace with inflation. It will not contribute significantly to deficit reduction.

Yet the Obama administration did improve the security balance modestly with its FY 2012 request.

It did this not by actually reducing military spending — again, Pentagon smoke and mirrors to the contrary, military growth remains on track, only at a slower rate. The rebalancing came from a boost in the allocation for international affairs. Homeland security spending stayed relatively constant.

Two problems burden this rebalancing. First, the increase in the international affairs budget is mostly attributable to increased State Department responsibilities for operations in Iraq, rather than in strengthening State Department capacity to prevent conflict. The nominal increase to the administration’s prevention budget request comes almost entirely from its budget for Overseas Contingency Operations (OCOs). Indeed the improvement in the security balance itself is almost entirely attributable to the drop in OCO funding for the military and the increase in its funding slated for the State Department.

In addition to pulling together the security budget as it appears in President Barack Obama’s request, we present a reallocation of those budgets that more clearly distinguishes military from non-military security spending. When OCO spending is excluded, the security balance has remained unchanged between the 2010 and 2012 requests: the ratio of military to non-military spending remains at 5:1; the ratio of offense to prevention remains at 12:1; and the ratio of offense to defense remains at 11:1.

The second and more serious problem is that the rebalancing outlined in the administration’s request will not actually occur. Congressional action in 2011 on this budget is quite clearly headed in the direction of reversing the gains embodied in President Obama’s request.>

This unbalancing trend would have been worse but for the presence of funding for OCOs in the State Department’s budget. Congressional action this year has consistently slashed the regular budget for international affairs while fully funding the OCO account.

Indeed, the narrowing of the focus of budget negotiations onto deficit reduction had a clear effect on the administration’s own planning for the security balance in future years. As shown in Figures 1 and 2, pages 12 and 13, the administration’s FY 2011 budget request laid out five- and 10-year plans that envisioned substantial rebalancing. By the time of the FY 2012 request, these plans had been drastically revised, and the rebalancing had vanished.

In one year, the budget planners had cut an additional $230 billion from the five-year projected increase for the Defense Department. But they had cut a cumulative $129 billion from International Affairs. (The Homeland Security budget took a much smaller $57 billion hit.) The budget for offense declined, in nominal terms, over that five-year period, by a total of 1.8 percent; the prevention budget declines by 18.2 percent.These facts of life in the world of deficit reduction had an impact on our own recommendations for rebalancing. We have argued that a unified security budget would allow the overall balance to be clear, facilitating the process of reallocation. In the meantime, we have provided an annual proposal for such a budget and of the reallocations that would substantially alter the balance.In previous years, we have recommended more ambitious resource shifts toward non-military security tools. This year’s budget politics have led us to scale back these ambitions. Our budget, page 18, would cut $77.1 billion from the FY 2012 request for unneeded military programs, while adding $28.1 billion to investments in defense and prevention. While we have slightly increased our recommendations for military cuts over previous years, we have viewed fully funding, or slightly increasing, the Obama administration's request as more realistic goals for the defense and prevention accounts.

The exception to this rule is spending on alternative energy. The Defense Department is focusing increasing attention on climate change as a security threat. The concentration of extreme weather events this year underscores their concerns. And a faltering economic recovery affirms the need for job-creating investment. For all these reasons, we recommend investing the lion’s share of the increases to the prevention budget to the portion of this budget that will address this threat while spurring domestic economic activity.

Our Unified Security Budget would improve the security balance, as illustrated in the chart below.

The difference between our recommended cuts and additions would leave a remainder of nearly $50 billion. We recommend that half of that be allocated to deficit reduction. But our country suffers from an investment deficit as well as a budget deficit. We therefore recommend reallocating the rest to job-creating public investment, which would itself create new taxpayers and new revenue, thereby contributing to deficit reduction.

It is thus possible to improve the balance of our security spending portfolio while also cutting the deficit. But that is impossible if the budget for offense is protected at the expense of the prevention budget and investment in the nation's infrastructure.

Congress so far continues to pursue this course. It is, however, resisting the tide that has shifted the debate this year strongly in the direction of giving military spending a significant role in deficit reduction. So far, however, the Obama administration has gone no further than slowing the growth of a military budget that is larger than at any time since World War II. It has grown since 2001 from one-third of the world’s total to nearly one-half, and will, under this plan, continue to grow in real terms. Deficit reduction requires actually cutting military spending. Three sections of this report outline the three measures necessary to do so.

Getting serious about waste: There is general agreement that military accounts are loaded with fat. The Government Accountability Office found that military cost overruns in the last two years — the difference between what procurement was contracted to cost and what it actually did cost — exceeded the State Department’s annual budget. This section reviews the measures actually taken this year, assesses their results, and outlines what really needs to be done to cut waste.

Roles and missions review: The administration is currently conducting what it claims is an examination of which core missions are necessary to our security and what we can do without. This is a critical task. The growth in the military budget in recent years has coincided with an expanded set of missions that the Pentagon has embraced in its Quadrennial Defense Review (QDR) without regard to cost. This new section gives our recommendations for the kind of review that will be necessary to drive a serious effort to cut costs.

Budget process reform: There is a disconnect between the current discourse on the need for deficit reduction and security budget rebalancing and the bloated, unbalanced budgets that we continue to fund. This disconnect has much to do with a balkanized budget process that favors parochial interests and inhibits consideration of what overall security spending levels and priorities will best serve our national goals. In this section we provide a menu of reforms, from the modest to the visionary, which would move us from one to the other.

Πηγή

Military Special Operations Tactical Comms Headset

 The Dominatoris the most badass tactical communications headset DefenseReview (DR) has ever seen, and it just recently went into production. Per our previous story, we viewed The Dominator tactical comms headset at the 2010 Special Operations Forces Industry Conference (SOFIC 2010). Since then, it’s been tweaked and upgraded a little bit, so the production-version Dominator on display at SOFIC 2011 is even better. How good is it? Rumor has it that the U.S. Naval Special Warfare Development Group (NSWDG)/DEVGRU assaulters/operators on the Usama Bin Laden (UBL) kill teamwore Dominator headsets during the op…so, pretty good.

The AS Dominator is a bone-conduction headset that also incorporates in-ear electronic hearing pro (hearing protection). At $2,000 per unit, The Dominator ain’t cheap, but quality equipment never is. Besides, how much is your life worth? Crucial survival equipment isn’t something you want to skimp on when you’re participating in a balls-to-the-wall/all-bets-are-off Direct Action (DA) mission. All Dominator headset tactical communications suite components are top-notch, including the Phonak in-ear electronic tactical hearing pro and right-angle ODU connectors, that are watertight and crucial to the Dominator’s combat-reliability. Defense Review is unsure which model connector The Dominator uses, whether it’s the ODU Mini-Snap Connector (MSC) or the new ODU Advanced Military Connector (AMC).

If you want some more Dominator details, we’d recommend that you watch the video clips below and read Defense Review’s original article on it. The video clips below feature Atlantic Signal’s Director of Operations/U.S. Military Sales Randall Hedrick, who was nice enough to take DR through The Dominator’s particulars. Hedrick also took us through the Ops-Core FAST Ballistic Helmet(combat helmet), featuring the Head-Loc chinstrap retention system, and the Avon Protection Systems (APS) M53 U.S. Special Operations Gas Mask/Respirator.

“FAST” stands for “Future Assault Shell Technology”. The Ops-Core FAST Helmet is optimized for tactical comms headsets like The Dominator. It was adapted from (i.e., based on) a Lacrosse helmet, which makes sense since Ops-Core is located in Boston, MA, and Lacrosse is big out there. The FAST Ballistic Helmet is more adjustable than the MICH combat helmet, due to the FAST’s unique design and rear adjustment knob, and more secure due to the Head-Loc chin strap design. The FAST Helmet’s FAST-ARCs 4-position accessory rail connectors (quick-attach/detach) for headborne accessories is another prominent feature.

The Dominator can also be utilized in conjunction with the aforementioned Avon Protection Systems (APS) M53 U.S. Special Operations Gas Mask/Respirator.

Source

«Νίκη στη νεκρή ζώνη»

Την επιχείρηση αυτοκτονίας των μεταγωγικών αεροσκαφών τύπου Νοράτλας της Πολεμικής Αεροπορίας, τα οποία μετέφεραν, εν μέσω εχθρικών και …φίλιων πυρών του αεροδρομίου της Λευκωσίας, 344 Έλληνες καταδρομείς για να πολεμήσουν τον Αττίλα, καταγράφει το βιβλίο "Νίκη στη Νεκρή ζώνη", που έγραψαν οι δημοσιογράφοι Γιάννης Φασουλάς και Γιάννης Σκάλκος.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Αγαθός Λόγος», με πρόλογο του πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας Ιωσήφ Ιωσήφ ο οποίος τονίζει πως "Τριάντα οκτώ χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή οι αφηγήσεις των πρωταγωνιστών της παράτολμης αποστολής ξαναφέρνουν στη μνήμη μας τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα στον Κυπριακό λαό σε κρίσιμες ώρες", υπογραμμίζοντας ότι "πολλοί έδωσαν τη ζωή τους ενώ άλλοι είναι ακόμη αγνοούμενοι και εμείς υποκλινόμαστε μπροστά στην προσφορά όλων".

Στις 285 σελίδες οι δημοσιογράφοι-ερευνητές παρουσιάζουν τα ντοκουμέντα και τις προσωπικές μνήμες των αξιωματικών και οπλιτών , βάσει συνεντεύξεων που πήραν και οι οποίες συνθέτουν μια γνωστή στις ένοπλες δυνάμεις αλλά , εν πολλοίς, άγνωστη στο ευρύ ελληνικό κοινό ιστορική αποστολή:

Στις 21 Ιουλίου του 1974 η Α΄ Μοίρα Καταδρομών που έδρευε στο Μάλεμε Χανίων διατάσσεται να ετοιμασθεί για μεταβεί στην Κύπρο όπου έχει αρχίσει ,από την προηγούμενη μέρα, η απόβαση των Τούρκων. Το χουντοκρατούμενο Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων , μετά από συνεχείς ματαιώσεις και υπαναχωρήσεις, δίνει εντολή στους πιλότους των αεροσκαφών να παραλάβουν τους κομάντος και να τους μεταφέρουν στη φλεγόμενη Μεγαλόνησο .Κωδικός επιχείρησης : "Νίκη". Οι άνδρες των ειδικών δυνάμεων δέχονται με ενθουσιασμό την είδηση. Κατευθύνονται στο αεροδρόμιο με τα φορτηγά αυτοκίνητα τραγουδώντας το ριζίτικο τραγούδι "πότε θα κάνει ξαστεριά", ενώ ο κόσμος ,από τα χωριά που περνούσαν, τους επευφημούσαν φωνάζοντάς τους "καλό βόλι".

Για να μην γίνουν αντιληπτά τα αεροσκάφη από την τουρκική αεροπορία, που αλώνιζε την περιοχή πέριξ της Κύπρου, τα παλαιού τύπου Νοράτλας απογειώθηκαν νύχτα με διαφορά πέντε λεπτών. Πετούσαν σε χαμηλό ύψος πάνω από τη θάλασσα, με ταχύτητα 150 μιλίων, έχοντας απόλυτη σιγή ασυρμάτου, που σημαίνει ότι πήγαιναν χωρίς καμία επικοινωνία και με τα φώτα πλεύσεως σβηστά, στα όρια του FIR Aθηνών - Καϊρου , με οριακά καύσιμα για την επιστροφή.

Μετά από πτήση 3, 5 ωρών μέσα σε βαθύ σκοτάδι, οι πιλότοι εντόπισαν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και άρχισαν την διαδικασία προσγείωσης .Όμως: τα αεροπλάνα δέχθηκαν σφοδρά αντιαεροπορικά πυρά όχι από τους Τούρκους, αλλά από Κύπριους και Έλληνες που-από έλλειψη συντονισμού ελληνικού αρχηγείου και κυπριακών δυνάμεων - νόμιζαν ότι ήταν Τουρκικά προοριζόμενα να καταλάβουν το αεροδρόμιο!..

Αποτέλεσμα: να καταρριφθεί από φίλια πυρά ένα αεροπλάνο με νεκρούς τα 4 μέλη του πληρώματος και 27 από τους 28 καταδρομείς. Επίσης υπήρχαν 2 νεκροί καταδρομείς από τα άλλα αεροσκάφη και 9 τραυματίες. Σοβαρές ζημιές από τα πυρά είχαν τρία αεροπλάνα και επειδή δεν μπόρεσαν να πετάξουν έμειναν για πάντα στο νησί. Τα υπόλοιπα 9 γύρισαν διάτρητα από σφαίρες . Ένα δεν είχε μπορέσει να βρει την Κύπρο και προσγειώθηκε στη Ρόδο…

Σύμφωνα με τα στρατιωτικά δεδομένα, οι απώλειες αυτές, που υπερβαίνουν το 30% των δυνάμεων - και μάλιστα από φίλια πυρά- επισύρουν την παραδειγματική τιμωρία των αρχηγών. Η ηγεσία της χουντικής αεροπορίας , επισημαίνουν οι ερευνητές, είχε διαβεβαιώσει τους επικεφαλής ότι… δεν διέτρεχαν κανέναν κίνδυνο ,αφού η περιοχή ελεγχόταν από φίλιες δυνάμεις. "Και όμως, για αυτή την εγκληματική αμέλεια κανείς από τους τότε υπεύθυνους δεν έχει λογοδοτήσει μέχρι σήμερα" τονίζουν .

Από το φόβο μήπως αποκαλυφθεί ότι η Ελλάδα συμμετέχει σε ακήρυκτο πόλεμο, αλλά και από το γεγονός ότι τα σώματα ήταν καμένα, τα υπολείμματα των ηρωικών νεκρών θάφτηκαν πρόχειρα στο λόφο της Μακεδονίτισσας όπου έπεσε το φλεγόμενο αεροπλάνο. Σε όσους μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τις σορούς, έγραψαν τα ονόματα πάνω σε ένα χαρτόνι...Ακόμη και σήμερα οι επιστήμονες, που κάνουν εκταφές στα πλαίσια του ΟΗΕ, δεν κατάφεραν να ταυτοποιήσουν όλα τα λείψανα…

Όσον αφορά τους καταδρομείς, αυτοί εγκαταστάθηκαν στο νησί και πήραν μέρος στη μάχη του αεροδρομίου ,για να επιστρέψουν σταδιακά στην Ελλάδα μέχρι το 1976, παλεύοντας χρόνια να αναγνωρισθεί επισήμως η προσφορά τους, κάτι που πέτυχαν μόλις τα τελευταία χρόνια.

Το βιβλίο αυτό έρχεται να καταδείξει την τραγική μοίρα αυτών που καλούνται πεθάνουν για την πατρίδα: όπου η προδοσία των "επιφανών" οδηγεί στον ηρωισμό των αφανών.

Πηγή

Special Forces Goes Coed

Earlier this year, the U.S. Army Special Forces began recruiting women for the first time. The women were needed for "Cultural Support Teams" (CST) for use in Afghanistan. There, it has been found that, if you send in female troops to an area, you are much more likely to get useful information from Afghan women. This was a technique that was developed, and worked, in Iraq. The U.S. Marine Corps pioneered the use of these all-woman CSTs.

The Special Forces does it differently, by using the same selection and training routines (in abbreviated format) for the women as they do for the men. Thus the Special Forces Assessment for CST volunteers is nine days, rather than 24 for the men. About half the volunteers do not pass this, a bit higher than the third of male volunteers who don't make it. That's probably because Special Forces recruits mostly infantry and other troops in combat jobs (where there is constant training to prepare you for the stress and physical demands of combat). The year-long Special Forces basic training has been cut to six weeks for CST members. That's because the women are not expected to do a lot of the training and combat operations the male operators must be prepared for. For the women, selection is mainly concerned with intelligence and adaptability. The CSTs, after all, specialize in intelligence work and forming relationships with Afghan women. But the women do get a lot of weapons and special skill (like roping down from a helicopter) training during those six weeks.

So far this year, 30 CST operators have been sent to Afghanistan and their performance has been outstanding. Special Forces commanders want more CST troops, and want them fast. As word gets around about the success of the program, more women will volunteer. The actual work of each team (of 3-6 women, attached to a twelve man ODA or "A Team") is providing health care to women and children, collecting intelligence and participating in raids (where they can more easily search women for weapons and other contraband).

Meanwhile, the traditional Special Forces training has gone through a lot of changes since September 11, 2001. These new developments have mostly occurred in the basic training, which is called the SFQC (Special Forces Qualification Course). This is the year long process by which highly qualified infantrymen are turned into Special Forces operators. The major changes are that the trainees go through as part of a detachment (an "A Team"), and get much more realistic training for the specific part of the world they are going to (usually Iraq or Afghanistan). Trainees now get their first language training in the SFQC. Previously, you went to language school after SFQC. Many still do, but they already have some working knowledge of the language. The CST women also get language training, and are encouraged to improve their Pustun and Dari (the two major languages in Afghanistan) when they get to their assignments. Not much encouragement is needed, as better language skills is a key to success for these operators.

Meanwhile, the standard Special Forces tactical training has become much more realistic, and loud, in the last decade. Before 2005, trainees fired only about a hundred rounds of live ammo during SFQC, now they fire nearly 4,000 rounds. There's much more tactical training. Much greater use is made of computer simulators and wargames. Most of this stuff didn't exist before 2001. The sims provide more training, more realistically, and in less time. There's more training on cultures, and how to play cultural quirks. The CST trainees benefit from all these changes.

Currently there are five active duty Special Forces Groups. Each special forces group has a small headquarters unit and three Special Forces battalions. Each Special Forces battalion has a small headquarters (known as a C detachment), three operational companies and one support company. Each operational company has six "A Teams" (officially known as ODAs, or Operational Detachment Alpha) of twelve men. Total strength of a Special Forces company is 83 men. The company headquarters is called a B Team. Total strength of a Special Forces Group is about 1200 troops, when at full strength. An additional five battalions are being added to the current force of fifteen battalions.

There have long been rumors of some women being assigned to some SOCOM (Special Operations Command) units, like Delta Force. In the last century, hundreds of women were trained and deployed for espionage assignments in enemy territory. Most of this was during World War II. The female operators were a big success. Some countries continued this practice after World War II, usually in secret. Since most people expect all commandos to be male, having a female operator or two available can be a big advantage. The CST program is out in the open, and may lead to permanent jobs for women in Special Forces field operations.

Πηγή

1974. Μάχη αεροδρομίου Λευκωσίας: Η πρώτη ελληνική επιτυχία

Η ηρωική μάχη που έδωσαν οι Ελληνοκυπριακές δυνάμεις στο χώρο του αεροδρομίου Λευκωσίας για να αποτρέψουν την κατάληψή του από τον τούρκο εισβολέα ήταν από τις πλέον καθοριστικές μάχες στην Κύπρο τον Ιούλιο του ΄74. Ένα ολόκληρο σύνταγμα του τουρκικού στρατού σχεδόν 2000 άνδρες αποδεκατίζεται από τους Έλληνες καταδρομείς τριών λόχων, ύστερα από πείομονα Ελληνική αντίσταση. Στο κείμενο που ακολουθεί περιγράφεται η ηρωική προσπάθεια των δυνάμεων καταδρομών που οδήγησε στην απόκρουση αυτή της τουρκικής διείσδυσης η οποία επιχειρήθηκε όσο κρατούσε η ανακωχή και η οποία επιπρόσθετα αποτέλεσε την πρώτη Ελληνική επιτυχία στην Κύπρο τις δύσκολες εκείνες ημέρες για τον Ελληνισμό.

Το ξημέρωμα της 23/07, κατά την διάρκεια της ανακωχής, ο Ταγματάρχης (ΠΖ) Καταδρομών Παπαμελετίου ήταν ζωσμένος από φίδια. Από τη μία είχε πληροφορηθεί για τον φρικτό θάνατο των 27 παλικαριών που επέβαιναν στο "Νίκη 4". Όποιος υπηρέτησε στις Καταδρομές γνωρίζει πολύ καλά την ειδική ψυχολογική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αξιωματικό και στρατιώτη. Από την άλλη, ήξερε ότι δεν ήταν ακόμα ώρα για δάκρυα, αφού δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις… 

Ήξερε καλά ότι οι Τούρκοι θα εκμεταλλευθούν την ανακωχή και θα επιχειρήσουν κατάληψη του αεροδρομίου. Αυτός βλέπεις δεν ήταν ποτέ καλός στις δημόσιες σχέσεις. Δεν διέθετε την απαιτούμενη ευφράδεια, ούτε καν την στοιχειώδη φωτογένεια. Διέθετε όμως πλήρη την επίγνωση της ευθύνης του, έναντι των στρατιωτών του και της Πατρίδας του. 

Γι αυτό συνήθιζε να προλαβαίνει ο ίδιος τις εξελίξεις προτού να τον προλάβουν αυτές… Δεν άργησε να επαληθευθεί. Σε λίγο έλαβε πληροφορίες ότι μεγάλη Τουρκική Δύναμη προωθείτο προς την περίμετρο του αεροδρομίου, με σκοπό την κατάληψή του…Διάταξε τους τρεις λόχους της Μοίρας του, να ετοιμαστούν. Ο 41ος απλώθηκε ανά διμοιρία, στους τρεις ορόφους του κτιρίου του αερολιμένα, ο 42ος αριστερά και ο 43ος πίσω από την κάθετη λεωφόρο που οδηγούσε στο κτίριο. 

Στο χώρο του αεροδρομίου, εκεί που είχε τοποθετηθεί ο λόχος του Κιουτσούκη, υπήρχε και ο ουλαμός των Μ-8 που παρείχαν μία στοιχειώδη προστασία τόσο στους άντρες της Α΄Μοίρας, όσο και σε κείνους της ΕΛΔΥΚ που είχαν καταφθάσει λίγο πιο πριν. Επικεφαλής των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονται στο αεροδρόμιο είναι ο ηρωϊκός ταγματάρχης από την Κρήτη, Βασίλειος Μανουράς. 

Οι Έλληνες κομάντος άφησαν την Τουρκική δύναμη (ένα Τάγμα) να πλησιάσει διασπασμένη σε δύο σχηματισμούς.. Όταν πλησίασαν αρκετά, έγινε κόλαση. Από την ταράτσα του κτιρίου τα πυρά της διμοιρίας Μπένου ήταν κάθετα, ενώ ο 42ος έριχνε οριζόντια. Η Τουρκική Δύναμη "θερίστηκε". Κάποιοι προσπάθησαν να καλυφθούν πρόχειρα και να ανταποδώσουν τα πυρά, αλλά γρήγορα το μετάνιωσαν. 

Οι Καναδοί παρατηρητές πληροφορούν τους Τούρκους που τα έχουν χαμένα (με τους άμαχους γέροντες τα γυναικόπαιδα και τους άτακτους Κύπριους υπερασπιστές, τα είχαν πάει μέχρι εκείνη την ώρα αρκετά καλά…) για την ακριβή δύναμη που υπερασπίζεται το αεροδρόμιο και μετά από λίγη ώρα οι εισβολείς επιτίθενται μετωπικά με πολλαπλάσια δύναμη. Τα πυρά των Ελλήνων Καταδρομέων τους θερίζουν κατά κύματα. Η θερμοκρασία είναι 40ο , ο ιδρώτας καίει τα μάτια των Ελλήνων πολεμιστών, μα τα πολυβόλα τους αφανίζουν τους επιτιθέμενους Τούρκους. 

Οι φιλότουρκοι Καναδοί από το παρατηρητήριο ουρλιάζουν με απογοήτευση…Οι επιτιθέμενοι υποχωρούν βρίσκοντας καταφύγιο σε ένα δασύλλιο, που ήταν δίπλα στο Στρατόπεδο των Καναδών. Οι Ελληνικές απώλειες μέχρι εκείνη τη στιγμή: Ο σοβαρός τραυματισμός του Καταδρομέα Ανδρουλάκη και ο ηρωικός θάνατος Του Αρχιλοχία (ΤΘ) Αθανασίου Φωτόπουλου, που ακάλυπτος προχωρούσε βρίζοντας προς το Τουρκικό "γιουρούσι", θερίζοντάς το. 

Σε μία ώρα ένα Τουρκικό ολόκληρο Σύνταγμα (2.000 άντρες) επιτίθεται μανιασμένα, κάνοντας "γιουρούσι", αλλά δέχεται σφοδρά πυρά από τους 41ο και 42ο λόχους που το χτυπάνε ανηλεώς και το αποδεκατίζουν. Σε λίγο, μετά τα Μ-8, αναλαμβάνει ο 43ος με τα Μ-79 (φορητά βομβοβόλα). Οι Τούρκοι τρέχουν υποχωρώντας πανικόβλητοι, άλλοι προς τη ρεματιά και άλλοι προς το αλσύλλιο. Οι πρώτοι θερίστηκαν από διασταυρούμενα πυρά των άλλων δύο λόχων. Μερικοί από τους δεύτερους ανέβηκαν στο Τουρκικό παρατηρητήριο ενός ανώνυμου λόφου. Κάποιος Καταδρομέας ούρλιαξε δείχνοντας με το δάχτυλο προς το ύψωμα. 

"Επάνω…εκεί,… επάνω στο σπιτάκι μπήκαν Μεμέτια…Είναι περίπου 800 m ..φάτε τους τώρα… "

Δεν πρόλαβε να τελειώσει… Κάποιοι από τους δύο άλλους λόχους ρίχνουν βομβίδες λευκού φωσφόρου και στο αλσύλλιο γίνεται κόλαση, καθώς κατακαίγονται όσοι Τούρκοι είχαν καταφύγει εκεί… 

Ο Μπένος δίνει εντολή στον σκοπευτή του ΠΑΟ να σκοπεύει προς το παρατηρητήριο. Το βλήμα σκάει δίπλα από τον στόχο. Οι Τούρκοι που είχαν φωλιάσει εκεί, φεύγουν πανικόβλητοι καθώς πιστεύουν ότι δέχονται μαζική επίθεση με όλμους. 

Τα αεροδρόμιο δεν έπεσε τελικά στα χέρια των Τούρκων, αφού το απόγευμα κατέφθασαν οι επικεφαλής των Δυνάμεων του ΟΗΕ και από το ΓΕΕΦ διετάχθη παύση πυρός.

Πηγή

'Guys called for me, so I went'

The terrain was ideal for an ambush.

“To our west and to our east was high cliff faces,” said Army Sgt. 1st Class Jonathan Clouse. “To the south was the entrance to the canyon that we had come in through, and to the north there was a box canyon.”

It was June 26, 2008, and Clouse, a medic, was a Special Forces liaison to Marine Special Operations Company H, Special Operations Task Force – 73. He and his team would be caught in a four-hour firefight after which he was awarded the Silver Star for braving a tsunami of fire to treat wounded.

The team was on a patrol looking for a suspected insurgent location on the border of Farah and Herat provinces in Afghanistan that took them through the canyon with almost vertical walls. Suddenly, their path was blocked by a small truck with a flatbed and a disabled Toyota Land Cruiser.

The sun was not up yet, but there was enough pre-dawn light to see as the team got out of their Humvee and walked deeper into the canyon.

“As we pushed in, we started seeing kind of more and more signs of recent enemy activity,” he said. “That little voice in my head started going ‘ding, ding, ding, there’s something not right here.’ ”

He could see a lot of spent 7.62x54 shell casings spread all over the ground, suggesting someone with a sniper rifle had been active there recently.

“Then I actually found a spot where the guy who was shooting the sniper rifle had been laying down,” Clouse said. “I was able to see the imprint of his body, of his elbows and of his toes where he had been laying in to sight that rifle in.”

Just as he was processing this information, the enemy opened fire from the cliffs above with machine guns, sniper rifles and possibly rocket propelled grenades.

“It was very hard at first to localize where the shooting was,” he said. “We knew we were being shot at by the people above us, but we were essentially in a box canyon, and so they could be almost 360 degrees around us shooting down.”

To add to the confusion, the U.S. troops’ voices echoed in the canyon as they all yelled, “Where are they?”

“In the opening shots, several guys were hit: two Marines took hits in the upper leg and at least two Afghan National Army soldiers were hit at that point,” Clouse said. “So over the next little bit, seconds to a minute or so, guys were kind of moving in trying to find a covered concealed position and the guys on the cliffs above us to the north were really laying into us really hard.”

Clouse and members of the Marine team took cover behind a Humvee, which offered a very narrow space where they weren’t exposed to the enemy. Clouse was treating a Marine who had been shot in the upper thigh when the team corpsman came up to him and asked where the other wounded Marine was.

“As he asked that, he was hit — the corpsman was struck by a round that hit him in the center-left of his back and exited the kind of center right of his abdomen, so he went down right there,” Clouse said. “So I dragged him behind cover and started to treat him.”

Meanwhile, the other wounded Marine, Staff Sgt. Edgar A. Heredia, lay motionless in the open. Figuring Heredia was either dead or close to death, Clouse continued to treat the corpsman until Marines dragged him to cover.

“I moved to their location to their location and I assessed and I tried to treat Staff Sgt. Heredia, but he died shortly after I got there,” Clouse, who kept telling the story without breaking stride.

As the fight wore on, more wounded servicemembers made their way to the Humvee, where Clouse tended to them.

After a while, it became clear that the aircraft who had been called in to bomb the insurgents were not hitting their targets due to the terrain. The medevac helicopters could not reach the team and were running low on fuel.

“So we kind of cooked up a little course of action that we would — through the cover of airstrikes and throwing smoke grenades — we would try to move guys in onesies and twosies, leapfrogging from cover to cover within the kill zone to get us out.

“We began to do that and it took quite a while: The airstrike would come, we’d know the airstrike was inbound, we’d throw smoke, airstrike would hit, everyone would open up with everything they had while two or three guys might run to the next little piece of cover, and we kept moving guys like that,” he said.

Every time he moved, he was exposed to fire.

“I took a lot of fragmentary and shrapnel injuries,” he said. “I was hit once in the weapon, twice in the armor and once through the pant leg.”

One Marine managed to climb the cliffs to a point where he could shoot at the insurgents with his machine gun, providing critical cover that helped the team get all of the wounded out of the kill zone.

“We were able to get that MARSOC corpsman onto the helicopter and he ended up surviving,” Clouse said.

Of the six U.S. and Afghan servicemembers Clouse treated that day, all but Heredia survived.

Clouse credits his Special Forces training for allowing him to move from one wounded servicemember to another under such intense fire.

“I don’t remember a whole lot of internal debate about whether to go or not,” he said. “There were guys who were dying and they needed me assistance and the guys called for me, so I went.”

Καταδρομείς μεγάλων αποστάσεων;

Παίρνει σιγά σιγά επίσημη μορφή η οργάνωση των ανδρών που υπηρέτησαν στις ειδικές δυνάμεις των ένοπλων δυνάμεων μετά τη λήξη της θητείας τους. Όμως, η εμπειρία από την «αξιοποίησή» τους αυτή ως παραστρατιωτικού σώματος δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.

Ακόμα μια φορά, στις οργανωμένες παρελάσεις που διεξάγονται για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, δίπλα στους φαντάρους και στα σχολεία, έδωσε το «παρών» και μία ακόμη οργανωμένη συλλογικότητα: οι σύλλογοι έφεδρων καταδρομέων που, εδώ και μία δωδεκαετία, διεκδικούν το δικαίωμα να «τιμήσουν» με τον δικό τους τρόπο την εθνική επέτειο.

Η αρχή έγινε στις 26 Οκτωβρίου, στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, με συνθήματα περί «βαρβάρων», που προκάλεσαν την αντίδραση των δημοκρατικών ΜΜΕ. Ακολούθησε η πρόσφατη (13/2) ψήφιση του νομοσχεδίου «Ρυθμίσεις θεμάτων αναπήρων πολέμου, προσωπικού του ΥΠΕΘΑ και άλλες διατάξεις», με το οποίο οι τοπικοί «σύνδεσμοι εφέδρων» αποκτούν πλέον θεσμικό ρόλο και μάλιστα διασυνδέονται επισήμως με τα αντίστοιχα «Γραφεία Εφέδρων» του υπουργείου Αμυνας. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που το «εφεδροκαταδρομικό κίνημα» εμφανίζεται μεταπολιτευτικά στο πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα της χώρας! Το 1997, άλλωστε, είχαμε επανειλημμένα ασχοληθεί με αρκετές πτυχές της δραστηριότητας αυτών των συλλόγων, οι οποίες άπτονταν τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής (επεισοδιακή παρέλασή τους στην Κέρκυρα ενάντια στη θέληση των τοπικών αρχών, εκστρατεία «Κίμων '97» με φουσκωτά στην Κύπρο). 

Όπως διαπιστώνουμε σήμερα, η δράση αυτή είχε πλευρές πολύ πιο σοβαρές (κι οπωσδήποτε πολύ πιο επικίνδυνες) απ' ό,τι έδειχνε εξωτερικά. 

Το αποκαλύπτει, μιλώντας στον «Ιό», ένας από τους έφεδρους καταδρομείς της εποχής, που συμμετείχε ενεργά στην αντίστοιχη αθηναϊκή Λέσχη. Για προφανείς λόγους, ο συνομιλητής μας ζήτησε να τηρηθεί η ανωνυμία του. 

Η «απόβαση» του 1994

*Η ιστορία μας ξεκινάει το 1991, όταν η Λέσχη Ιερολοχιτών, που είχε δημιουργηθεί το 1985 από βετεράνους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, αποφάσισε να κάνει άνοιγμα στις νεότερες γενιές, μετονομαζόμενη σε Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών. «Πήγαινες, έδινες το απολυτήριό σου και, αφού το εξέταζαν, σε καλούσαν και σου λέγαν ότι γίνεσαι δεκτός στη Λέσχη» εξηγεί ο συνομιλητής μας. Σταδιακά, ο αριθμός αυτών των νέων μελών της Λέσχης έφτασε τα 200 περίπου. 

*Στα τέλη του 1993, 70 περίπου μέλη εκλήθησαν ατομικά σε βραδινή σύσκεψη στα γραφεία της Λέσχης, στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού: «Μαζευτήκαμε κεκλεισμένων των θυρών και μας ρώτησαν ποιοι δέχονται να λάβουν μέρος σε μία αποστολή εκτός Ελλάδας, η οποία επρόκειτο να γίνει σχετικά σύντομα, αλλά δεν ξέραμε πότε ακριβώς. Γι' αυτή την αποστολή έπρεπε να κάνουμε ασκήσεις προετοιμασίας, σε συνεργασία με τις Μοίρες Καταδρομών κι όχι αυτοτελώς. Από τα 70 άτομα, στην αρχή, πήγαμε τελικά οι 67».

*Τις επόμενες εβδομάδες «διέρρευσε» πως θα πάνε στην Κύπρο, το ακριβές περιεχόμενο της αποστολής παρέμεινε όμως μυστικό. Δεν έλειψαν, πάντως, κάποιες νύξεις: «Χωριστήκαμε σε ομάδες βατραχανθρώπων, σε ομάδες με εκρηκτικά και σε ομάδες για άλματα. Αρχικά η ιδέα ήταν να γίνει αεραποβατική επιχείρηση, μετά έλεγαν ότι θα συνεργαστούμε με τους δικούς μας τους Κύπριους για να πέσουμε νύχτα με αλεξίπτωτα σε συγκεκριμένα σημεία μέσα στα κατεχόμενα. Αυτό το φοβηθήκανε τελικά, γιατί την άλλη μέρα θα γινότανε πόλεμος. Γι' αυτό και πήγαμε με αεροπλάνο».

*Μετά τα Χριστούγεννα, οι 67 εθελοντές ενημερώνονται για την ημερομηνία της επιχείρησης: «Μας ζήτησαν να μην αναφέρουμε σε κανέναν (ούτε σε μανάδες, ούτε σε γυναίκες) πού θα πάμε και τι θα κάνουμε. Πλήρης μυστικότητα». Από την Ελλάδα θα 'παιρναν μαζί τους φόρμες, βάρκες, φουσκωτά κ.λπ., προσφορά μιας γνωστής εταιρείας αθλητικών ειδών που δεν γνώριζε πώς ακριβώς επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν. Στην Κύπρο θα προμηθεύονταν, από τους εκεί ομολόγους τους, «ό,τι είχε να κάνει με όπλα».

*Η επιχείρηση αρχίζει στις 12 Ιανουαρίου 1994. «Μαζευτήκαμε στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας βράδυ. Εκεί μας κάναν ένα τυπικό έλεγχο στα διαβατήρια, τα οποία δεν χρειάστηκαν καν, αφού δεν περάσαμε απ' τον παραμικρό έλεγχο. Βγήκαμε εκτός Ελλάδος χωρίς να φαίνεται πουθενά. Φορτώσαμε τα υλικά σ' ένα στρατιωτικό μεταγωγικό C-130 που μας περίμενε κι επιβιβαστήκαμε. Ο φάκελος της άσκησης ανοίχτηκε πάνω στο αεροπλάνο, μία ώρα πριν προσγειωθούμε στο νησί». 

Παιχνίδια με τη φωτιά

*Το επίσημο πρόγραμμα, αυτό που διαφημίστηκε αργότερα από τα ειδικευμένα στρατιωτικά περιοδικά, περιλάμβανε «κάποια εθιμοτυπική κατάθεση στεφάνου» και συνεστιάσεις γνωριμίας με τα μέλη του Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων. 

Υπήρχε, ωστόσο, κι ένα δεύτερο, μυστικό σκέλος: « Όταν ανοίχτηκε ο φάκελος μας είπαν ότι μια ομάδα, τα βατράχια, θα κάνουν μαζί με κάποιους Κύπριους μια νυχτερινή αποστολή καθαρά επιχειρησιακή, σε τούρκικο έδαφος. Άλλα σενάρια αφορούσαν δολιοφθορές μέσα σε τούρκικο έδαφος. Όχι μεγάλης έκτασης, συμβολικού τύπου. Μήνυμα, απλά, ότι είμαστε εδώ πέρα».

*Η άφιξη του C-130 στη Μεγαλόνησο υπήρξε επεισοδιακή: «Την ώρα που προσγειώθηκε το αεροπλάνο, μας είπανε να βγει η πρώτη ομάδα με μια σημαία των καταδρομών και μια ελληνική, για να δείξουμε ότι οι Ελληνες καταδρομείς πατήσαμε ξανά το έδαφος της Κύπρου μετά από 20 χρόνια. Ενώ έχει ανοίξει η πόρτα και το άγημα είναι έτοιμο να βγει, βλέπουμε μια κινητικότητα περίεργη». Ήταν ένας εικονολήπτης του κυπριακού ΑΝΤ1, που κατάφερε να πλησιάσει τον διάδρομο με το επιχείρημα ότι θέλει να καταγράψει την υποτιθέμενη άφιξη της... Αλίκης Βουγιουκλάκη. «Τον συλλάβανε, του πήρανε την κασέτα και μετά μας έδωσαν εντολή να βγούμε». 

*Στη συνέχεια, οι ελλαδίτες καταδρομείς μεταφέρθηκαν για γεύμα στη Λέσχη των κυπρίων ομολόγων τους, δίπλα στην Πράσινη Γραμμή της Λευκωσίας. Εκτός από προπόσεις, το πρόγραμμα της βραδιάς περιλάμβανε και λίγη -ανομολόγητη- δράση: 

«Μια ομάδα, μ' επικεφαλής έναν Κύπριο που ήξερε πολύ καλά τα κατατόπια, περάσαμε κάτω από ένα τούνελ, μπήκαμε στα κατεχόμενα, πίσω από το φυλάκιο των Τούρκων, γράψαμε "Ζήτω η Ελλάς. ΛΟΚ" και βγήκαμε. Δεν μας πήρε είδηση κανένας. Μετά το τούνελ περάσαμε συρματοπλέγματα, όχι όμως ηλεκτροφόρα». 

*Τα σοβαρότερα, όμως, ήταν ακόμη μπροστά: Το μεσημέρι της επομένης, 13 Ιανουαρίου, το τμήμα καταθέτει στεφάνι στους πεσόντες της ΕΟΚΑ. Υστερα τους πηγαίνουν στο Παραλίμνι, για βραδινό γλέντι στην ταβέρνα της κυρίας Κατερίνας, που, όπως τους πληροφορούν, «έχει χάσει πέντε γιους καταδρομείς στον πόλεμο του '74» και τώρα «κρατάει εδάφη εκεί, δίπλα στην Πράσινη Γραμμή». Για τον συνομιλητή μας, το γλέντι αυτό δεν ήταν «παρά μια κάλυψη, για να μπορέσουμε εμείς να μπούμε στα κατεχόμενα. Ξαφνικά, εκεί που καθόμασταν, ήρθανε σ' έναν έναν, στην ομάδα που θα κάναμε κατάδυση, και μας είπαν στο αυτί να μη φάει κανείς. Οι άλλοι φάγανε».

Εκείνοι και τα ΜΜΕ

*Η ομάδα των βατραχανθρώπων αποτελούνταν από πέντε έφεδρους ελλαδίτες! «Μας πήρανε, σ' ένα εκκλησάκι που ήτανε πάνω στη θάλασσα, στο ακρωτήρι στο Παραλίμνι. Εκεί μας περιμένανε δύο Κύπριοι, ένας υπολοχαγός εν ενεργεία κι ένας έφεδρος που είχε υπηρετήσει το '74 κι ήξερε τα μέρη. Αλλάξαμε φόρμες και διεισδύσαμε από τα βράχια στο τουρκικό έδαφος. Κολυμπήσαμε περίπου δυόμισι μίλια, σε ναρκοθετημένη περιοχή, κάναμε μια αλλαγή σημαίας και γυρίσαμε».

*Τα πράγματα είχαν, όμως, αρχίσει να σκουραίνουν: «Οταν βγήκαμε, είχαμε πρόβλημα. Οι Τούρκοι είχαν πληροφορηθεί πως έγινε ειδική αποστολή βατραχανθρώπων μέσα στο έδαφός τους και δώσανε σήμα μερικής επιστράτευσης, σηκωθήκανε ελικόπτερα και ψάχνανε να μας βρούνε μέσα στη θάλασσα. Είχανε βγει και οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ με τζιπάκια και προβολείς και ψάχνανε... Την ώρα που ήτανε να βγούμε, ακούμε μόνο κραυγές: "Τρέξτε, έρχονται οι ΟΗέδες, έρχονται οι ΟΗέδες"! Μας πέταξαν σκοινιά, ανεβήκαμε από τα βράχια κι έπρεπε μέσα σε δευτερόλεπτα να έχουμε μπει στα φορτηγά και να μας πάρουνε».

*Η καταδρομική αυτή ενέργεια θα σημάνει και το τέλος του ταξιδιού: 

«Πήγαμε στην 35 Μοίρα όπου μας περιποιηθήκανε οι άνθρωποι, είμαστε ταλαιπωρημένοι, και την επομένη μέρα είχε πορεία και διάφορες ασκήσεις στα δικά μας εδάφη. Τότε, όμως, μας ανακοινώσανε ότι η όλη ιστορία της αποστολής έχει διαρρεύσει και πρέπει να φύγουμε επειγόντως από το νησί. Μας βάλανε, λοιπόν, άρον άρον στο αεροσκάφος και γυρίσαμε στην Ελλάδα. Με την υπόσχεση, βέβαια, ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε».

*Για τα κυπριακά ΜΜΕ, το ζήτημα επικεντρώθηκε κυρίως στη «σκανδαλώδη» αποκάλυψη της άφιξης των καταδρομέων από τον τοπικό ΑΝΤ1. 

Η έλευσή τους προαναγγέλθηκε στο δελτίο των 8.30 μ.μ., στις 11 μ.μ. ο σταθμός κατήγγειλε τη σύλληψη του δημοσιογράφου του και μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα πρόβαλε πλάνα απ' την προσγείωση του C-130. Κατά τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, επρόκειτο για «απαράδεκτη εντυπωσιοθηρία» («Σημερινή» 15/1/94), αφού έτσι «ο ΑΝΤ1 έδωσε "όπλα" στην τουρκική πλευρά» («Αλήθεια» 15/1/94) και «οι Τουρκοκύπριοι εκμεταλλεύονται άγρια το θέμα των καταδρομέων» («Ελευθεροτυπία» 16/1/94). Ακόμη και το δ.σ. της κυπριακής Ένωσης Συντακτών έσπευσε να καταδικάσει το κανάλι, με το σκεπτικό ότι «η είδηση ήταν λανθασμένη, αλλά, και αν ήταν ορθή, δεν έπρεπε να μεταδοθεί».

*Τα ελλαδικά ΜΜΕ προτίμησαν, αντίθετα, ν' αποσιωπήσουν πλήρως τα συμβάντα. Οι όποιες αναφορές τους επικεντρώθηκαν στην υπογραφή ενός «πρωτοκόλλου τιμής» μεταξύ ελλαδιτών κι Ελληνοκυπρίων καταδρομέων. 

Κάπως διαφορετική στάση κράτησαν μόνο τα ειδικευμένα στρατιωτικά περιοδικά, που, παρά την εναρμόνισή τους με την επίσημη γραμμή, φρόντισαν ταυτόχρονα να κλείσουν το μάτι προς το ιδιαίτερο κοινό τους.

«Επιτυχία σημείωσε και η επίδειξη αυτοδυτών, που πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία Ελλήνων και Κυπρίων εφέδρων καταδρομέων» μας πληροφορεί π.χ. η « Άμυνα και Διπλωματία», ενώ ο «Σύγχρονος Στρατός» κάνει λόγο για «κοινές εκπαιδευτικές επιδείξεις βατραχανθρώπων και στρατιωτικές πορείες με φόρτο» που εντάσσονταν στην « Άσκησή "Δίον"». Υπαινικτικότερη όλων, η «Πτήση» εξηγεί τέλος πως «η επαφή των ελλαδιτών με τους Κυπρίους καταδρομείς συνεχίστηκε στα πλαίσια της άσκησης "ΔΙΩΝ". Δυστυχώς οι ξαφνικές νεροποντές που έπεφταν εκείνες τις ημέρες δεν επέτρεψαν την εκτέλεση των αλμάτων με αλεξίπτωτο που είχαν προγραμματιστεί. Καταδρομείς δεν σημαίνει όμως μόνο αλεξίπτωτο και οι έφεδροι βρήκαν την ευκαιρία να ασχοληθούν με άλλες δραστηριότητες». Το ίδιο έντυπο μας διαβεβαιώνει άλλωστε πως, «όταν θεαθούν καταδρομείς κοντά στην πράσινη γραμμή, ο συναγερμός από τους απέναντι είναι δεδομένος».

Η «μεταφορά» του 1996

*Οι ανορθόδοξες επιχειρήσεις των έφεδρων καταδρομέων δεν σταμάτησαν εδώ. Το 1995 η Λέσχη επισκέφθηκε ξανά τη μεγαλόνησο, με φουσκωτά, αλλά χωρίς επικίνδυνες «διεισδύσεις» των μελών της στα κατεχόμενα. 

*Δυναμικότερη θ' αποδειχθεί η εκδρομή του 1996: «Αυτή τη φορά ήμασταν 22 άτομα», θυμάται ο συνομιλητής μας. «Δεν πήγαμε με C-130 αλλά καθένας μόνος του, με αεροσκάφος της γραμμής. Στο αεροδρόμιο ήμασταν όλοι μαζί. Μας είχανε πει να μη μιλάμε ο ένας στον άλλο, κάναμε όμως μπαμ. Μας πήραν από το αεροδρόμιο της Λάρνακας με τζιπάκια, χωρίς έλεγχο διαβατηρίων. Πήγαμε στη Λέσχη τους, κι εκεί ανοίχτηκε ο φάκελος του τι πρόκειται να κάνουμε».

Σύμφωνα με κάποια ρεπορτάζ, η εν λόγω επίσκεψη (15-17/3/96) επικεντρώθηκε στην πανηγυρική υπογραφή της ιδρυτικής διακήρυξης ενός συντονιστικού των Λεσχών με τον πομπώδη τίτλο «Παγκόσμια Ομοσπονδία Συνδέσμων Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων». Μεταξύ των στόχων της ομοσπονδίας συγκαταλεγόταν η «καταπολέμηση του εφησυχασμού, της ενδοτικότητας και του ευδαιμονισμού», ενώ καταγγέλλονταν «όσοι παριστάνουν τα λευκά περιστέρια της ειρήνης, οι αστράτευτοι, οι αντιρρησίες συνείδησης, οι φυγόστρατοι και οι καρεκλοκένταυροι» («Στρατηγική» 4/1996). 

Κατά τον συνομιλητή μας, και τούτη η επίσκεψη είχε μια κρυφή πλευρά: « Έπρεπε να γίνει μια μεταφορά Κούρδων σε ασφαλές σημείο. Να τους απεγκλωβίσουμε από τουρκοκυπριακό έδαφος και να τους μεταφέρουμε στον νότο. Ήταν καμιά πενηνταριά, άντρες και παιδιά. Γυναίκες δεν υπήρχαν. Τους πήραμε από ένα χωριό έξω απ' το Τρόοδος, το ανεβήκαμε και κατεβήκαμε από την πίσω μεριά. Ήτανε περίπου 4 ώρες πεζοπορία. Θυμάμαι ότι πάνω στο βουνό είχε χιόνια, ενώ κάτω ο καιρός ήταν σχεδόν καλοκαιρινός». 

Το ρεπορτάζ του περιοδικού «Στρατηγική» κάνει λόγο για μια «πορεία σε ορεινό δρομολόγιο επί του Τρόοδος διαρκείας 3 ωρών (περίπου 15 χλμ.)», χωρίς άλλες διευκρινίσεις: «Για τους Κυπρίους, το σκεπτικό της υποστήριξης του κουρδικού αγώνα ήτανε ότι έτσι θα έχουνε κάτι ν' ασχολούνται οι Τούρκοι», εξηγεί ο συνομιλητής μας. «Το δικό μας σκεπτικό ήτανε να πάμε να βρούμε τους Κύπριους. Να συνεχίσουμε, υποτίθεται, μια αποστολή που την είχαμε αφήσει στη μέση».

Πειραματόζωα παραλλαγής;

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ο συνομιλητής μας δεν μπορεί ν' αποδιώξει την αίσθηση ότι αυτός και οι σύντροφοί του χρησιμοποιήθηκαν σαν πιόνια σ' ένα πολύ ευρύτερο παιχνίδι. 

Η επίσκεψη των καταδρομέων στην Κύπρο το 1994, τονίζει, συμπίπτει με την εξαγγελία του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος: «Σίγουρα ήμασταν μια αποστολή με πειραματόζωα, που τα έστειλαν κάτω για να δουν τις αντιδράσεις των Τούρκων. Να τσεκάρουν μέχρι πού μπορεί να φτάσουν. Μπορούμε να στείλουμε στρατιώτες;» 

Το κρίσιμο στην αποστολή ήταν ο τυπικά «ιδιωτικός» χαρακτήρας της. Αν «στράβωνε» οτιδήποτε, οι έφεδροι καταδρομείς θα εμφανίζονταν σαν κάποιοι «θερμοκέφαλοι» που διεξήγαγαν τον δικό τους, ιδιωτικό «πόλεμο». 

Όμως, «χωρίς εντολή από υπουργό Εθνικής Αμύνης, δεν μπορεί να φύγει ένα C-130 από την Ελλάδα έτσι στα καλά καθούμενα, με μια ομάδα καταδρομών μέσα». 

Αποκαλυπτική είναι η κατάθεση του συνομιλητή μας και για τα όνειρα επαγγελματικής τακτοποίησης που επενδύθηκαν στο όλο εγχείρημα: 

«Είχαν δοθεί υποσχέσεις για ένταξη της ομάδας σε στρατιωτικές μοίρες ή σε κάποιο σώμα στρατιωτικό, ανάλογα και με την ηλικία που είχε ο καθένας, επαγγελματικά πλέον. Πήρανε τότε κάποια ομάδα, φτιάξανε ένα αεραποβατικό τμήμα δασοπυροσβεστών, που εκπαιδεύτηκε, λάβανε μέρος ενεργά στην κατάσβεση πολλών πυρκαγιών, και ξαφνικά τους παρατήσανε. Δεν ήταν μόνιμοι, ήταν συμβασιούχοι. Δεν τους ανανέωσαν τη σύμβαση, χάσανε και τις δουλειές τους και δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά μετά». 

Αυτή η εξέλιξη, σε συνδυασμό με την επένδυση πολιτικών και προσωπικών φιλοδοξιών κάποιων στελεχών, υποστηρίζει, οδήγησε στην αποστασιοποίηση των περισσότερων απ' όσους είχαν μετάσχει στις αποστολές του 1994-1996: «Ολη η ομάδα σταματήσαμε, εκτός από 2-3 που έχουν απορροφηθεί σε στρατιωτικά περιοδικά και γράφουνε, σε επαγγελματική βάση».

Θα επαναληφθεί, άραγε, αυτή η ιστορία με το νέο θεσμικό πλαίσιο -ως φάρσα ή ως τραγωδία; Δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις, έχουμε όμως κάθε δικαίωμα να το φοβόμαστε. 

Οσοι θεωρούν αυτά τα πράγματα ανώδυνα, ας αναλογιστούν μόνο τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν, στις φορτισμένες μέρες του 1994-96, στράβωνε κάτι κι ο συνομιλητής μας ή κάποιοι σύντροφοί του σκοτώνονταν ή αιχμαλωτίζονταν. Ποιος θα μπορούσε να ελέγξει τότε την κατάσταση;

Απάντηση των Γκρίζων Λύκων

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Ο συνομιλητής μας θεωρεί δεδομένο πως οι δυναμικές ενέργειες των έφεδρων καταδρομέων στην Κύπρο το 1994 οδήγησαν σε αντίποινα απ' την πλευρά των τουρκικών υπηρεσιών. Υπάρχει κατ' αρχάς ένα χειρόγραφο σημείωμα, στα τουρκικά, που βρέθηκε το καλοκαίρι του 1994 καρφωμένο στην πόρτα της Λέσχης. Υπογράφεται «Γκρίζοι Λύκοι» και διακηρύσσει: «Αιώνιοι ανταγωνιστές μας, ειδικοί κομάντος! Σας είδαμε στην Κύπρο και φωνάξαμε! Οταν έρθει η ώρα, θα ιδωθούμε από κοντά!» 

Μπορεί το ύφος να θυμίζει περισσότερο εφηβική κατασκήνωση παρά μυστική υπηρεσία, η ανάρτησή του συνέπεσε όμως με κάποιες άλλες, λιγότερο ανώδυνες ενέργειες: «Τη μια μέρα μπήκε το σημείωμα, την άλλη μέρα βάλαν τον εκρηκτικό μηχανισμό στο Φαληράκι, στη Ρόδο». Ο λόγος για το τυφλό χτύπημα εναντίον τουριστικών στόχων, απομίμηση της ανάλογης εκστρατείας που το ΡΚΚ διεξήγαγε ήδη από το 1993 στα παραθαλάσσια θέρετρα της Τουρκίας. 

Με την ίδια υπόθεση ο συνομιλητής μας συνδέει και κάποιες πολύ σοβαρότερες εξελίξεις: «Δύο μήνες μετά την επιστροφή μας σκότωσαν στη Λευκωσία το Θεόφιλο Γεωργιάδη με 9 σφαίρες έξω απ' το σπίτι του. Μετά από ένα διάστημα, άλλους 4-5 μήνες, σκοτώσανε τον Μπικάκη. Βέβαια, ποτέ δεν αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για φόνο. Σπάσανε τα φρένα του σ' ένα γκρεμό, στην Κρήτη. Ήδη είχε όμως απειλές, ότι θα τον χτυπήσουν οι Γκρίζοι Λύκοι». 

Ο Μπικάκης ήταν βετεράνος του '74, μέλος της Λέσχης και συμμετείχε στην αποστολή των 67. Στο Παραλίμνι δεν πήρε μέρος στη νυχτερινή διείσδυση στα κατεχόμενα, αλλά τους περίμενε στην ταβέρνα. Αρκετά διαφορετική φαίνεται η περίπτωση του Θεόφιλου Γεωργιάδη. Τουρκομαθής αναλυτής της αστυνομίας κι εν συνεχεία του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά το 1988 υπήρξε συνιδρυτής και βασικός εκπρόσωπος της κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Η δολοφονία του στις 20 Μαρτίου 1994 θεωρήθηκε τότε από τους πάντες σαν ενέργεια της ΜΙΤ, στο πλαίσιο της καταστολής των δικτύων υποστήριξης του ΡΚΚ. 

Ο συνομιλητής μας αποκαλύπτει ότι ο Γεωργιάδης ήταν μέσα στο C-130 που μετέφερε τους 67 έφεδρους καταδρομείς από την Αθήνα στην Κύπρο, συμμετείχε δε και στο γλέντι στο Παραλίμνι. «Ητανε μέσα σε όλα. Δεν τον ξέραμε όμως τι είναι. Μετά καταλάβαμε». Από το επίσημο βιογραφικό του πληροφορούμαστε, άλλωστε, ότι υπηρέτησε τη θητεία του ως δόκιμος στην 32η Μοίρα Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς, εκπαιδευμένος στην Κρήτη και στο Κέντρο Ανορθόδοξου Πολέμου στη Ρεντίνα. Μετά την απόλυσή του, «υπήρξε ένα απ' τα ιδρυτικά μέλη και δραστήρια στελέχη του παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων» («Διά χειρός Θεόφιλου Γεωργιάδη», σ. 5). 

Σε μια συλλογή άρθρων και υπηρεσιακών αναλύσεων του Γεωργιάδη, που κυκλοφόρησε στη Λευκωσία το 1995, συναντάμε κι ένα αδημοσίευτο ώς τότε κείμενό του με τίτλο «Πρακτικοί τρόποι για την υλοποίηση της Παλλαϊκής Άμυνας». Εχει γραφτεί στις 1.2.1994, δύο βδομάδες μετά την «επιχείρηση» των ελλαδιτών εφέδρων καταδρομέων στο Παραλίμνι, και περιέχει ειδική αναφορά στην αξιοποίηση των ειδικών δυνάμεων. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε για «δυνατότητα δράσης σε "ειδικές ομάδες" για επιχειρήσεις δολιοφθορών», μαζί με την εκτίμηση πως «οι έφεδροι καταδρομείς μπορούν να συγκροτήσουν εφεδρικές μοίρες καταδρομών, μια και υπάρχει μεγάλο πλεόνασμα προσωπικού και εθελοντών» (σ. 217). Υπάρχει, βέβαια, και η πραγματιστική διαπίστωση ότι «το βασικότερο πρόβλημα που προκύπτει στις κλήσεις εφέδρων είναι η απώλεια ημερομισθίου των υπαλλήλων ιδιωτικού τομέα ή των αυτοεργοδοτούμενων» [sic], μαζί με προτάσεις για την υλική αποζημίωσή τους (σ. 216).

Πηγή