Την επιχείρηση αυτοκτονίας των μεταγωγικών αεροσκαφών τύπου Νοράτλας της Πολεμικής Αεροπορίας, τα οποία μετέφεραν, εν μέσω εχθρικών και …φίλιων πυρών του αεροδρομίου της Λευκωσίας, 344 Έλληνες καταδρομείς για να πολεμήσουν τον Αττίλα, καταγράφει το βιβλίο "Νίκη στη Νεκρή ζώνη", που έγραψαν οι δημοσιογράφοι Γιάννης Φασουλάς και Γιάννης Σκάλκος.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Αγαθός Λόγος», με πρόλογο του πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας Ιωσήφ Ιωσήφ ο οποίος τονίζει πως "Τριάντα οκτώ χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή οι αφηγήσεις των πρωταγωνιστών της παράτολμης αποστολής ξαναφέρνουν στη μνήμη μας τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα στον Κυπριακό λαό σε κρίσιμες ώρες", υπογραμμίζοντας ότι "πολλοί έδωσαν τη ζωή τους ενώ άλλοι είναι ακόμη αγνοούμενοι και εμείς υποκλινόμαστε μπροστά στην προσφορά όλων".
Στις 285 σελίδες οι δημοσιογράφοι-ερευνητές παρουσιάζουν τα ντοκουμέντα και τις προσωπικές μνήμες των αξιωματικών και οπλιτών , βάσει συνεντεύξεων που πήραν και οι οποίες συνθέτουν μια γνωστή στις ένοπλες δυνάμεις αλλά , εν πολλοίς, άγνωστη στο ευρύ ελληνικό κοινό ιστορική αποστολή:
Στις 21 Ιουλίου του 1974 η Α΄ Μοίρα Καταδρομών που έδρευε στο Μάλεμε Χανίων διατάσσεται να ετοιμασθεί για μεταβεί στην Κύπρο όπου έχει αρχίσει ,από την προηγούμενη μέρα, η απόβαση των Τούρκων. Το χουντοκρατούμενο Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων , μετά από συνεχείς ματαιώσεις και υπαναχωρήσεις, δίνει εντολή στους πιλότους των αεροσκαφών να παραλάβουν τους κομάντος και να τους μεταφέρουν στη φλεγόμενη Μεγαλόνησο .Κωδικός επιχείρησης : "Νίκη". Οι άνδρες των ειδικών δυνάμεων δέχονται με ενθουσιασμό την είδηση. Κατευθύνονται στο αεροδρόμιο με τα φορτηγά αυτοκίνητα τραγουδώντας το ριζίτικο τραγούδι "πότε θα κάνει ξαστεριά", ενώ ο κόσμος ,από τα χωριά που περνούσαν, τους επευφημούσαν φωνάζοντάς τους "καλό βόλι".
Για να μην γίνουν αντιληπτά τα αεροσκάφη από την τουρκική αεροπορία, που αλώνιζε την περιοχή πέριξ της Κύπρου, τα παλαιού τύπου Νοράτλας απογειώθηκαν νύχτα με διαφορά πέντε λεπτών. Πετούσαν σε χαμηλό ύψος πάνω από τη θάλασσα, με ταχύτητα 150 μιλίων, έχοντας απόλυτη σιγή ασυρμάτου, που σημαίνει ότι πήγαιναν χωρίς καμία επικοινωνία και με τα φώτα πλεύσεως σβηστά, στα όρια του FIR Aθηνών - Καϊρου , με οριακά καύσιμα για την επιστροφή.
Μετά από πτήση 3, 5 ωρών μέσα σε βαθύ σκοτάδι, οι πιλότοι εντόπισαν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και άρχισαν την διαδικασία προσγείωσης .Όμως: τα αεροπλάνα δέχθηκαν σφοδρά αντιαεροπορικά πυρά όχι από τους Τούρκους, αλλά από Κύπριους και Έλληνες που-από έλλειψη συντονισμού ελληνικού αρχηγείου και κυπριακών δυνάμεων - νόμιζαν ότι ήταν Τουρκικά προοριζόμενα να καταλάβουν το αεροδρόμιο!..
Αποτέλεσμα: να καταρριφθεί από φίλια πυρά ένα αεροπλάνο με νεκρούς τα 4 μέλη του πληρώματος και 27 από τους 28 καταδρομείς. Επίσης υπήρχαν 2 νεκροί καταδρομείς από τα άλλα αεροσκάφη και 9 τραυματίες. Σοβαρές ζημιές από τα πυρά είχαν τρία αεροπλάνα και επειδή δεν μπόρεσαν να πετάξουν έμειναν για πάντα στο νησί. Τα υπόλοιπα 9 γύρισαν διάτρητα από σφαίρες . Ένα δεν είχε μπορέσει να βρει την Κύπρο και προσγειώθηκε στη Ρόδο…
Σύμφωνα με τα στρατιωτικά δεδομένα, οι απώλειες αυτές, που υπερβαίνουν το 30% των δυνάμεων - και μάλιστα από φίλια πυρά- επισύρουν την παραδειγματική τιμωρία των αρχηγών. Η ηγεσία της χουντικής αεροπορίας , επισημαίνουν οι ερευνητές, είχε διαβεβαιώσει τους επικεφαλής ότι… δεν διέτρεχαν κανέναν κίνδυνο ,αφού η περιοχή ελεγχόταν από φίλιες δυνάμεις. "Και όμως, για αυτή την εγκληματική αμέλεια κανείς από τους τότε υπεύθυνους δεν έχει λογοδοτήσει μέχρι σήμερα" τονίζουν .
Από το φόβο μήπως αποκαλυφθεί ότι η Ελλάδα συμμετέχει σε ακήρυκτο πόλεμο, αλλά και από το γεγονός ότι τα σώματα ήταν καμένα, τα υπολείμματα των ηρωικών νεκρών θάφτηκαν πρόχειρα στο λόφο της Μακεδονίτισσας όπου έπεσε το φλεγόμενο αεροπλάνο. Σε όσους μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τις σορούς, έγραψαν τα ονόματα πάνω σε ένα χαρτόνι...Ακόμη και σήμερα οι επιστήμονες, που κάνουν εκταφές στα πλαίσια του ΟΗΕ, δεν κατάφεραν να ταυτοποιήσουν όλα τα λείψανα…
Όσον αφορά τους καταδρομείς, αυτοί εγκαταστάθηκαν στο νησί και πήραν μέρος στη μάχη του αεροδρομίου ,για να επιστρέψουν σταδιακά στην Ελλάδα μέχρι το 1976, παλεύοντας χρόνια να αναγνωρισθεί επισήμως η προσφορά τους, κάτι που πέτυχαν μόλις τα τελευταία χρόνια.
Το βιβλίο αυτό έρχεται να καταδείξει την τραγική μοίρα αυτών που καλούνται πεθάνουν για την πατρίδα: όπου η προδοσία των "επιφανών" οδηγεί στον ηρωισμό των αφανών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου